Alweer een zeer interessant en heel rijk artikel. Altijd interessant om 2 historische gebeurtenissen naast elkaar te zetten. Elke vergelijking heeft ook zijn beperkingen en verschillen:
1) bi-polaire wereld - mono-polaire wereld
2) actief plannen - de kans grijpen wanneer er mogelijk extrene gebeurtenissen waren (ik weet wel dat je hier iets anders suggereert).
Maar de gelijkenissen zijn echter zo treffend. Hoe steeds weer de US zich geroepen voelen om vertrekkend van het eigen superieur gelijk, de wereld naar hun hand te zetten.
2 vragen waar ik zelf mee zit:
1. Wat drijft mensen om dit te doen. Hoe kan men dit voor zichzelf rechtvaardigen?
2. Wat waren de gevolgen? Waren die in alle gevallen negatief te noemen? Wat zijn de lange termijn gevolgen van de de gebeurtenissen in Chili ?
Dikwijls blijven we hangen bij de aanleiding, maar het verdere proces dat op gang wordt gebracht vergeten we
Realpolitik als een spastisch antwoord op een synthetisch McCartyaans vijandbeeld in volle koude oorlog, met een sovjetblok dat zich wel degelijk dreigde uit te breiden in Zuid-oost Azië en in Centraal- en Zuid-Amerika.
Wat zijn de gevolgen daarvan?
Staatsgrepen als die op 11 september hebben de positie van Washington ondermijnd, waardoor vandaag exact 50 jaar later, het speelveld openligt voor groeilanden die drommels goed weten waar hun toekomst ligt. Niet in een alliantie met de V.S. of het westen, maar wel bij de BRICS+. Velen doen dat af als Realpolitik van Nixon, Kissinger en Helms, en dat was het ook, Realpolitik, maar bij gebrek aan een off-ramp of exit strategy zien we vandaag wat daarvan het gevolg is. Nl dat Washington en het westen niet aan tafel zitten. En dit terwijl 85% van de wereldbevolking ruim 85% van de energie en grondstoffen in handen heeft. We zaten niet aan tafel op 14 sept 1960 in Bagdad toen Iran, Irak, Koeweit, Saudi Arabië en Venezuela een kartel oprichtten, OPEC. Ook vandaag in Johannesburg, zit het westen niet aan tafel wanneer 5, 11, 42 en weldra 166 niet-westerse landen samen zitten om een kartel op te richten waarbij het westen slechts onder voorwaarden 'and when the price is right' toegang behoudt tot energie, het westen geen toegang heeft tot grondstoffen die we niet zelf kunnen ontginnen, geen toegang tot alle half-fabrikaten die we niet zelf kunnen produceren en value chains waarop niet langer het westen de toegevoegde waarde boekt.
Wanneer het westen zichzelf vandaag onherroepelijk buitenspel heeft gezet en heeft geruinieerd, dat is het rechtstreekse gevolg van de genocidale neocon agenda die wordt vergoelijkt als Realpolitik tegen een synthetisch McCartyaans vijandbeeld. En ja, ik vind de staatsgrepen van 11 september daar een sprekend voorbeeld van.
De kracht van 2 voorbeelden samen te brengen is dat ik steeds de verschillen tracht te zien.
Ik vraag mij af of er toch niet een verschil is in achtergrond;
- de zogezegde Realpolitik in de koude oorlog
- vanaf begin 20ste eeuw na 9/11 was het misschien toch iets anders. Die neocons zijn/waren meer revolutionairen. Ze wouden de wereld herscheppen naar hun wereldbeeld. Dit is steeds een combinatie van idealisten en machtswellustellingen. Dit was mogelijk in een klimaat van het eigen gelijk (mijn systeem is superieur)
Je zou zeggen dat er nog weinig veranderd is sinds 50 jaar geleden. Toen was er een Amerikaanse hectische jacht op alles wat communistisch was. Nu is er nog steeds een grote aversie tegen alles wat Russisch en Chinees is. Het grote verschil is dat toenmalige inwoners van de westerse democratieën er flink op vooruit gingen op alle mogelijke gebieden. Luxe en vrijheid in overvloed! Wat we nu zien is dat er een select groepje dynastieën, de westerling die al sinds het einde van de tweede Wereldoorlog gewoon is aan een steeds luxueuzer bestaan, in een communistische gevangenis aan’t drijven is en al zijn vrijheid en luxe doet wegsmelten. En hij wil het (nog!) niet zien.
Alweer een zeer interessant en heel rijk artikel. Altijd interessant om 2 historische gebeurtenissen naast elkaar te zetten. Elke vergelijking heeft ook zijn beperkingen en verschillen:
1) bi-polaire wereld - mono-polaire wereld
2) actief plannen - de kans grijpen wanneer er mogelijk extrene gebeurtenissen waren (ik weet wel dat je hier iets anders suggereert).
Maar de gelijkenissen zijn echter zo treffend. Hoe steeds weer de US zich geroepen voelen om vertrekkend van het eigen superieur gelijk, de wereld naar hun hand te zetten.
2 vragen waar ik zelf mee zit:
1. Wat drijft mensen om dit te doen. Hoe kan men dit voor zichzelf rechtvaardigen?
2. Wat waren de gevolgen? Waren die in alle gevallen negatief te noemen? Wat zijn de lange termijn gevolgen van de de gebeurtenissen in Chili ?
Dikwijls blijven we hangen bij de aanleiding, maar het verdere proces dat op gang wordt gebracht vergeten we
soms.
wat drijft mensen om dit te doen?
Realpolitik als een spastisch antwoord op een synthetisch McCartyaans vijandbeeld in volle koude oorlog, met een sovjetblok dat zich wel degelijk dreigde uit te breiden in Zuid-oost Azië en in Centraal- en Zuid-Amerika.
Wat zijn de gevolgen daarvan?
Staatsgrepen als die op 11 september hebben de positie van Washington ondermijnd, waardoor vandaag exact 50 jaar later, het speelveld openligt voor groeilanden die drommels goed weten waar hun toekomst ligt. Niet in een alliantie met de V.S. of het westen, maar wel bij de BRICS+. Velen doen dat af als Realpolitik van Nixon, Kissinger en Helms, en dat was het ook, Realpolitik, maar bij gebrek aan een off-ramp of exit strategy zien we vandaag wat daarvan het gevolg is. Nl dat Washington en het westen niet aan tafel zitten. En dit terwijl 85% van de wereldbevolking ruim 85% van de energie en grondstoffen in handen heeft. We zaten niet aan tafel op 14 sept 1960 in Bagdad toen Iran, Irak, Koeweit, Saudi Arabië en Venezuela een kartel oprichtten, OPEC. Ook vandaag in Johannesburg, zit het westen niet aan tafel wanneer 5, 11, 42 en weldra 166 niet-westerse landen samen zitten om een kartel op te richten waarbij het westen slechts onder voorwaarden 'and when the price is right' toegang behoudt tot energie, het westen geen toegang heeft tot grondstoffen die we niet zelf kunnen ontginnen, geen toegang tot alle half-fabrikaten die we niet zelf kunnen produceren en value chains waarop niet langer het westen de toegevoegde waarde boekt.
Wanneer het westen zichzelf vandaag onherroepelijk buitenspel heeft gezet en heeft geruinieerd, dat is het rechtstreekse gevolg van de genocidale neocon agenda die wordt vergoelijkt als Realpolitik tegen een synthetisch McCartyaans vijandbeeld. En ja, ik vind de staatsgrepen van 11 september daar een sprekend voorbeeld van.
De kracht van 2 voorbeelden samen te brengen is dat ik steeds de verschillen tracht te zien.
Ik vraag mij af of er toch niet een verschil is in achtergrond;
- de zogezegde Realpolitik in de koude oorlog
- vanaf begin 20ste eeuw na 9/11 was het misschien toch iets anders. Die neocons zijn/waren meer revolutionairen. Ze wouden de wereld herscheppen naar hun wereldbeeld. Dit is steeds een combinatie van idealisten en machtswellustellingen. Dit was mogelijk in een klimaat van het eigen gelijk (mijn systeem is superieur)
De gevolgen zijn er natuurlijk naar.
Je zou zeggen dat er nog weinig veranderd is sinds 50 jaar geleden. Toen was er een Amerikaanse hectische jacht op alles wat communistisch was. Nu is er nog steeds een grote aversie tegen alles wat Russisch en Chinees is. Het grote verschil is dat toenmalige inwoners van de westerse democratieën er flink op vooruit gingen op alle mogelijke gebieden. Luxe en vrijheid in overvloed! Wat we nu zien is dat er een select groepje dynastieën, de westerling die al sinds het einde van de tweede Wereldoorlog gewoon is aan een steeds luxueuzer bestaan, in een communistische gevangenis aan’t drijven is en al zijn vrijheid en luxe doet wegsmelten. En hij wil het (nog!) niet zien.