Londen en Washington openen een tweede front

Men zou toch verwachten dat Londen en Washington het regime in Peking zouden steunen bij het hardhandig onderdrukken van de soevereiniteitsaspiraties van de Taiwanese bevolking. Zoals Londen en Washington dat vandaag doen in het geval van Oekraïne.

In Oekraïne wilde een afvallige provincie, de Donbass, zich afscheiden. Na een referendum sprak meer dan 80% van de bevolking zich uit voor onafhankelijkheid. Desondanks hebben Londen en Washington de onafhankelijkheid van de Donbass nooit erkend en kozen ze ervoor het Kiev-regime te steunen dat deze afvallige provincie met geweld en tegen de wil van de lokale bevolking binnen de bestaande Oekraïense grenzen opsluit.

Als Taiwan zich zou afscheiden van China, vergelijkbaar met de afscheiding van de Donbass van Oekraïne, zou het dan niet de consequent zijn van Londen en Washington om Peking te steunen bij het hardhandig onderdrukken van de wil van het Taiwanese volk, zoals ze doen in het geval van de Donbass?

Hier zien we bizar genoeg het exacte tegendeel gebeuren

Kan het zijn dat Londen en Washington geen moer geven om de wensen van de Donbass-bevolking of de Taiwanezen? Zou het? Dat mag nu wel duidelijk zijn.

Het is glashelder dat het zelfbeschikkingsrecht van volkeren of naties geen enkele rol van betekenis speelt voor Londen en Washington. Het expliciete doel is het ondergraven van China en Rusland. Dat zij daarbij het lot van de inwoners van de Donbass of Taiwan als pasmunt inzetten, tekent het verderfelijk cynisme waarmee Londen en Washington nu een tweede oorlogsfront openen.

Ditmaal niet aan de continentale west-grens van Rusland, maar wel voor de kust van China, aan de oost-grens van de Stille Oceaan. Een twee-frontenoorlog tegenover twee nucleaire supermachten die sinds de top in Johannesburg, meer dan ooit hun economie, lot en veiligheid aan elkaar hebben verbonden. What can possibly go wrong?

En het tromgeroffel zwelt aan…

Washington keurde op woensdag 30 augustus een steunpakket van $80 miljoen goed, bestemd voor militaire ondersteuning aan Taiwan. Taiwan, dat overigens nog steeds een Chinese provincie is en dus officieel Chinees grondgebied volgens internationaal recht. Wereldwijd erkennen slechts 13 landen Taipei als de officiële hoofdstad van Taiwan.

En ook Londen gooit olie op het vuur…

Het Britse parlement beschouwt Taiwan voortaan als “een onafhankelijk land”. Dat stond woensdag 30 augustus te lezen in een rapport van de ‘Foreign Affairs Committee’ van het Britse parlement. Taiwan mag dan wel een vorm van zelfbestuur hebben afgedwongen, voor Peking is en blijft Taiwan vooralsnog een Chinese provincie.

Het rapport van het ‘Committee voor Buitenlandse Zaken’ argumenteert als volgt, “Taiwan is reeds een onafhankelijk land. Taiwan voldoet aan alle voorwaarden om als staat te worden gezien : het heeft een permanente bevolking, een afgebakend grondgebied, een regering en beschikt over de mogelijkheid betrekkingen aan te knopen met andere landen. Wat ontbreekt is internationale erkenning.”

Voorzitter van het committee, Alicia Kearns, maakt de positie van het Britse Parlement akelig duidelijk door te stellen, “Wij erkennen de positie van China, maar we aanvaarden en respecteren dat standpunt niet.”

Platte koehandel

Dat beide dossiers - Taiwan en Oekraïne, wel degelijk onderdeel zijn van éénzelfde neocon-agenda, wordt duidelijk wanneer een voormalig presidentskandidaat spreekt,

“If Europe doesn’t pick sides between the U.S. and China over Taiwan,
then maybe we shouldn’t be picking sides either on the Ukraine”

- Marco Rubio (R-Fl), Reuters, 9 April 2023

Van een moreel failliet naar een totale insolventie

Zelfs voor wie zich laat leiden door de kinderlijke verklaringsmodellen van onze oude mediakanalen, moet het inmiddels glashelder zijn dat dit een pijnlijke en onverdedigbare dubbele standaard inhoudt. Nog los van het morele failliet die deze strategie tekent, dreigt ook een ander failliet. Herinnert u zich hoe de USSR zich liet verleiden tot een wapenwedloop die het niet kon volhouden en hoe dit leidde tot de abrupte ondergang van het Sovjet-rijk?

De ‘Reagan Doctrine’

Tijdens zijn presidentschap (1981-1989) zette Ronald Reagan een strategie op poten die gericht was op het verzwakken van de Sovjet-Unie door middel van een uitputtende wapenwedloop. Deze aanpak, bekend als de "Reagan Doctrine", omvatte het opvoeren van de bewapening en militaire investeringen van de Verenigde Staten, met als doel de Sovjet-economie te overbelasten wat uiteindelijk tot een fatale instabiliteit zou leiden.

Reagan's militaire expansie omvatte initiatieven zoals het Strategic Defense Initiative (SDI), beter bekend als "Star Wars" en was gericht op de ontwikkeling van ruimtewapens om intercontinentale ballistische raketten uit te schakelen. Deze plannen dwongen de Sovjet-Unie tot een wapenwedloop die de verzwakte Sovjet-economie niet langer kon dragen.

De toename aan militaire uitgaven en technologische inspanningen om te concurreren met de Verenigde Staten, veroorzaakte aanzienlijke economische spanningen binnen de Sovjet-Unie. Broodnodige financiële middelen voor de landbouw, nutsvoorzieningen en industrie werden afgeleid naar militaire spookprojecten waardoor de economische situatie verder verslechterde en de ontevredenheid onder de burgerbevolking toenam. De combinatie van economische druk, interne onrust en de wijdverbreide wens naar meer politieke en individuele vrijheden leidde uiteindelijk tot de hervormingen onder Gorbatsjov, bekend als ‘perestrojka’ en ‘glasnost’. Toen ook de laatste kalveren verdronken bleken, viel de Sovjet-Unie in 1991 onvermijdelijk en ogenblikkelijk uit elkaar.

Wat we vandaag meemaken, doet op pijnlijke wijze aan die Reagan Doctrine denken. De Verenigde Staten van Amerika, Washington, het Pentagon, het Capitool slepen een militair budget dat niet langer in verhouding staat tot de reële draagkracht van de Amerikaanse economie en samenleving.

Officieel bedraagt het militair budget van de V.S. zo’n $740 miljard per jaar. Daarmee staat Washington eenzaam bovenaan de lijst. Maar wie vertrouwd is met het Amerikaanse militaire apparaat en al haar drie-letter agentschappen (CIA, DIA, NGA, NSA, NRO, DOD, etc), die weet dat die $740 miljard een monsterlijke en potsierlijke onderschatting is. Maar zelfs wanneer we die $740 miljard hanteren, dan nog is dat bedrag hoger dan de militaire uitgaven van de 9 andere landen in de top10 samen.

Erger nog…. het bedrag dat Washington het afgelopen jaar besteedde aan de proxy-oorlog in Oekraïne, dat bedrag is tweemaal hoger dan het totale militaire jaarbudget van Rusland, dat omgerekend $61 miljard bedraagt.

Ten noorden van Richmond ligt een hoofdstad

Amerikaanse steden zijn volstrekt onleefbaar geworden. De criminaliteit door druggebruik, werkloosheid en pure verpaupering maakt niet alleen de binnensteden onleefbaar, het gangreen tast ook de suburbs, de voorsteden aan. De delocalisatie van de Amerikaanse maakindustrie naar China heeft nu plaats gemaakt voor investeringen in Vietnam en Mexico. De ooit zo welvarende Amerikaanse middenklasse is gedecimeerd en inmiddels onbestaande. Tweeverdienende gezinnen redden het niet en tuimelen onvermijdelijk onder de armoedegrens. 90% van alle Amerikaanse gezinnen zeggen geen spaargelden te hebben en van ‘paycheck to paycheck’ te leven. Zij kunnen zich geen ziekteverzekering veroorloven en iedere onvoorziene medische kost betekent onherroepelijk hun financiële ondergang. Torenhoge studentenleningen duwen jongeren vanaf de eerste werkdag in de armoedeval. Bruggen, wegen, elektriciteitsnet en waterleiding staan op instorten. Daarvoor is al 30 jaar geen budget meer. Niettemin spendeert Washington zichzelf militair in de vernieling en opent het nieuwe oorlogsfronten met als doel objectieve tegenstanders financieel uit te putten.

Het lijkt er steeds meer op dat diezelfde ‘Reagan Doctrine’ die Washington vandaag hanteert tegen Peking en Moskou, het begin inluidt van haar eigenste abrupte en onvermijdelijke einde naar Sovjet-Russisch model.