Onder de Bus

Duitsland is een NATO-lidstaat. Een lidstaat die werd aangevallen. Haar gaspijpleiding met een investeringswaarde van 10 miljard euro werd vernietigd door een militaire of terroristische aanval.

Hoe onwaarschijnlijk en ongeloofwaardig het ook mocht klinken, bij aanvang luidde het narratief dat Moskou de pijplijn, waarvan haar gasexporten naar Europa afhankelijk zijn, zelf zou hebben opgeblazen.

Een maand geleden barstte er een bommetje, toen Seymour Hersh op 8 februari 2023 een onderzoeksrapport publiceerde waarmee hij meent aan te tonen hoe Amerikaanse special forces gesteund door Noorse diensten, de complexe sabotage-actie hadden uitgevoerd. De hagiografische webpagina die wikipedia aan Seymour Hersh wijdde, werd inmiddels redactioneel aangepast. Het laatste onderzoeksrapport dat Hersh op zijn Substack publiceerde, zou een smet op zijn blazoen zijn. Hoewel iedere bewering die Hersh doet, ondersteund wordt door minstens 3 onafhankelijke bronnen, neemt men aanstoot aan het feit dat Hersh zijn bronnen niet verbrandt door ze vrij te geven. Dat het beschermen van bronnen tot de journalistieke ethische code behoort, schijnt onze journalisten te ontgaan.

Ondanks de verwoede pogingen om de geloofwaardigheid van ’s wereld meest gerenommeerde journalist te ondermijnen, ziet Washington de bui al hangen. Voor de zoveelste keer zet Seymour Hersh de bende in hun hemd. Dat deed hij in 1969 al eens door de ‘My Lai slachting’ te openbaren, door in 1970 het Watergate schandaal van a tot z uit te kammen voor de lezers van de New York Times of door in 2004 de folteringen in de Abu Ghraib gevangenis aan te klagen. 10 jaar geleden weerlegde hij nog de aantijging dat Bashar Al-Assad zij eigen bevolking met chemische wapens zou hebben bestookt en toonde hij aan dat dit het werk was van de rebellen groepen. En nu dit weer. Washington zit duidelijk verveeld met zoveel ‘truth finding’. In die mate dat het bereid is haar 'home grown proxy’ op te offeren in de hoop geen gezichtverlies te lijden.

Washington gooit Zelenskyy en heel Oekraïne onder de bus door plots te verklaren dat Oekraïense special forces de sabotage van Nord Stream I en II zouden hebben uitgevoerd. Die bewering heeft zo zijn consequenties…

Een eerste consequentie

Een eerste consequentie is dat het Kiev-regime nu wel héél goed begrepen heeft hoezeer en hoe cynisch het als pasmunt werd ingezet voor een machtsstrijd waarin het louter de rol van kanonnenvlees blijkt te hebben vervuld.

Laat ons een lijstje maken van alle moedwillig misleidende voorwendsels en de loze beloften waarmee Washington het Kiev-regime tot deze zelfmoordactie tegen grote broer Rusland heeft verleid :

1. Februari 2022 : “sancties, sancties, sancties”
Indien Moskou toch zou reageren en haar troepenconcentraties aan de Oekraïens-Russische grens toch zou mobiliseren, dan - zo verzekerde de Biden Administratie, dan ruïneren we collectief de Roebel, de Russische economie en de Russische samenleving waardoor het Kremlin in de onmogelijkheid wordt gesteld om nog langer haar kerntaken uit te voeren, laat staan nog de middelen heeft om oorlog te voeren. Dat bleek een flater en inschattingsfout van formaat. Alle economische indicatoren wijzen op het tegendeel.

2. September 2022 : “naar een totaal isolement van Rusland”
Ook dat werd Zelenskyy en zijn oorlogskabinet beloofd. Een zoveelste sanctiegolf zou Rusland doen verworden tot een toxische paria waarmee geen enkele handelspartner nog geassocieerd wil worden. Ook dat bleek een lelijke misrekening. Het tegendeel deed zich voor. Op de Veiligheidsconferentie in München (17 tem 19 februari 2023) werd duidelijk dat ontwikkelende landen, veelal derde wereldlanden, zich ernstige vragen stellen bij de embargo’s tegen Rusland. In plaats van een ondeelbaar front te smeden tegen het Russische gevaar, vervreemden beoogde medestanders van het westen en neigen zij steeds meer zich aan te sluiten bij de (b)RICS-landen.

3. Januari 2023 : “tanks, tanks, tanks”
Na maanden van loze beloften om essentieel wapentuig te leveren aan het doodbloedende Oekraïense leger, blijkt West-Europa een dwerg op lemen voetjes. Ellenlange nachten van schijnonderhandelingen en platte koehandel, leidden tot de symbolische geste om een betekenisloos aantal pantserwagens te leveren. Ook de benodigde munitieleveringen stokken. En er is geen zicht op beterschap omdat het westen niet over de voorraden, noch de productiemiddelen, noch de goodwill beschikt om het Kiev-regime te beleveren met wat het nu zeer dringend nodig heeft. Zonder munitie kan Oekraïne zich onmogelijk verweren in wat een totaal ongelijke strijd is geworden.

4. Februari 2023 : “een laatste habbekrats, maar hier stopt het”
Treasury Secretary en voormalig FED-voorzitter, Janet Yellen bracht op 27 februari 2023 een onaangekondigd blitzbezoek aan Kiev. Haar grote koffers had ze thuis gelaten. Ze had een schamele $13 miljard dollar op zak die ze Zelenskyy nog voor een laatste keer kon toeschuiven. En daarmee, zo werd hem duidelijk gemaakt, is het genoeg geweest. De kist is leeg. Joe Biden krijgt het aan zijn electoraat inmiddels niet meer verkocht om nog één bijkomende dollar te blijven verkwanselen aan andere failed state terwijl de eigen Amerikaanse middenklasse met één been in de armoedeval staat die ieder ogenblik kan dicht klappen. Terwijl Amerikaanse bruggen, wegen, spoorlijnen, waterleiding en het electriciteitsnet op instorten staan, maakt misdaad de binnensteden en buitenwijken van zowat iedere Amerikaanse grootstad onleefbaar. 2024 is een verkiezingsjaar en net zoals in dit land wordt iedere schijn van beleid stop gezet en glijdt het bestel zachtjes weg in verkiezingsmodus. Ook dat vat is af.

5. Maart 2023 : “Eeuh,… het waren Oekraïense commando’s. Ja, toch?”
Eerst was het Moskou die de eigen gaspijplijn had gesaboteerd. Dan blijkt Seymour Hersh aan te tonen dat Amerikaanse en Noorse diensten de sabotage uitvoerden. En nu beweert de CIA dat Oekraïense commando’s achter deze oorlogsdaad zitten. Dit is wellicht één van meest cynische, meest pijnlijke en perfide messteken in de rug sinds die ochtend waarop Julius Caesar niets vermoedend voor een laatste maal de senaat betrad.

Een round-up.
De beloofde sancties maakten Rusland financieel alleen maar sterker. In plaats van Rusland internationaal te isoleren, ontstaat er een breuk  en wordt het blok rond de Indisch-Chinees-Russische as alleen maar groter en sterker. De beloofde wapenleveringen blijven uit. En ook de financiële middelen blijken inmiddels uitgeput. En dan nu deze genadeslag, dit hoogverraad van de meest verderfelijke soort. Nadat Oekraïne zowat alles heeft ingezet en verloren, nadat ontelbare Oekraïners het leven lieten, nadat de gehele infrastructuur van het land onherstelbaar is beschadigd,… nu wordt dat land en haar bevolking als een afgedankt drugshoertje door haar eigen pooier uit een rijdende wagen geduwd.

Een tweede consequentie

Washington beweert hiermee heel concreet dat een NATO-lidstaat (Duitsland) werd aangevallen door een niet-NATO-lidstaat (Oekraïne). En dan treedt art. 5 in werking.

Als het klopt wat Washington beweert, nl dat Oekraïense special forces de aanval op Duitsland uitvoerden, dan betekent dit dat NATO die aanval beschouwt als een aanval op alle NATO-lidstaten. Kortom : een oorlogsverklaring van Kiev aan het adres van NATO en al haar lidstaten. De enige consequente reactie van NATO houdt in dat het deze oorlogsverklaring volgens haar eigen verdagen honoreert en gepast beantwoordt met een militaire represaille tegen het Kiev-regime, bijvoorbeeld door NATO-troepen en NATO-legers in te zetten tegen Oekraïne en het regime. Een NATO-gestuurde mobilisatie tegen Oekraïne.

Het voorbestaan en de geloofwaardigheid van NATO ligt in de waagschaal. Als NATO consequent is, dan verklaart het de oorlog aan Oekraïne als antwoord op de staatsgesteunde terroristische aanval op NATO-lidstaat Duitsland. Want indien NATO een aanval op een lidstaat niet gepast beantwoordt, wat is dan nog de rol, functie en geloofwaardigheid van NATO?

Afsluitend

Het noodlot en de beproevingen van het Oekraïense volk dreigt brede sympathie op wekken, ditmaal niet door onaflatende desinformatie en propagandacampanges van westerse landen, maar wel door de woordbreuk en het verraad van Washington waarmee het het Oekraïense volk voor de komende decennia tot de bedelstaf veroordeelt.

Dit lijkt verdacht op wat G.H.W. Bush met Saddam Hoessein en het Iraakse volk in 1990 uithaalde. Herinnert u zich? Koeweitse oliesheiks drilden westwaarts de Iraakse olievelden leeg, tot grote ergernis van Saddam Hoessein. Hij vroeg en verkreeg op zijn beurt de goedkeuring en vrijgeleide van Washington om militair in te grijpen en een strafexpeditie op Koeweit af te sturen. Maar zodra de eerste Iraakse tank onder het luikend oog van G.H.W. Bush de Koeweitse grens over stak, arriveerden reeds de eerste Amerikaanse vliegdekschepen om Bagdad en haar bevolking prompt in de as te leggen. Zo moeten de Oekraïners zich vandaag ook voelen. Totaal misbruikt, gemanipuleerd en verraden.

En ook bij ons, Europeanen, zal het beginnen dagen. Het besef dat we met deze onbezonnenheid vooral onszelf hebben geschaad en als continent vandaag radelozer, meer verminkt en verzwakt zijn dan in 1945.

Steeds meer Europeanen komen erachter dat de doelstelling om Rusland tot een 'failed state’ te reduceren, een bijzonder kortzichtige doelstelling was.

Want is dat werkelijk wat we aan onze oostgrens willen?
Een failed state met nukes?