Onbegrijpelijk

De verkiezingsoverwinning van J.D. Trump is een feit. De republikeinen behalen ook een comfortabele meerderheid in het Huis van Afgevaardigden en in de Senaat.

In deze publicatie trachten we te achterhalen hoe en waarom een sub-optimale, toxische, veroordeelde en verbrande kandidaat terug keert naar het Witte Huis. Anders gezegd, waarom de Amerikaanse kiezer Trump een minder slechte keuze vindt dan Harris.

Alvast één reden tot optimisme

Ongeacht wie het pleit beslechtte, Harris of Trump, het meest positieve aan een afgetekende en overweldigende verkiezingsoverwinning is de duidelijkheid. Het ‘transition team’ kan dan meteen aan de slag zonder dat de verkiezingsuitslag maandenlang wordt aangevochten en bedrogen betogers het Capitool bestormen. Daarmee wordt de chaos van november 2000 of 2020 vermeden.

Al Gore en George W. Bush voerden een nek-aan-nekrace en de uitslag in Florida zou bepalen wie de president zou worden. Op de avond van de verkiezingen (7 november 2000) werd Bush aanvankelijk tot winnaar in Florida uitgeroepen. Dat bleek voorbarig. De toestand in Florida was onduidelijk en er ontstond controverse over de uitslag, over onleesbare stembrieven en onregelmatige stemmen. Er kwam een hertelling. Vervolgens een hertelling van die hertelling. En dan een nietigverklaring van de hertelde hertelling. Het zou tot 12 december 2000 duren, vooraleer het hooggerechtshof de uitslag van de verkiezingen in Florida bekrachtigde en daarmee het presidentschap aan George W. Bush toewees.

U herinnert zich 2020. De verkiezingen van november 2020 waren tumultueus door een pandemie, door improvisatorische kiesbrieven per post, door eigenzinnige stemcomputers, door nachtelijk pendelende muilezels en door ongecheckte voter-registraties… wat leidde tot hertellingen, rechtszaken en volkswoede bij een bevolkingsgroep die wapendracht als een geboorterecht beschouwt.

Van dat alles blijven de V.S. en de rest van de wereld voorlopig gespaard.

Vooravond en verkiezingsavond

Meteen na het het sluiten van de stembussen en zodra de eerste kiesmannen werden toegekend, kleurde de kaart verrassend rood. CNN nieuwsanker Dana Bash vroeg zich af of de onheilspellende berichten van de afgelopen dagen dan toch… zou het?

“Exit polls show Trump is doing way better than he did 4 years ago.”

- Dana Bash, 5 nov 2024, Washington

Onze eigenste Radio1 wijdde de gehele avond aan de kiesstrijd. Wie zin heeft in de bijzondere kunstvorm van ongegeneerde hagiografische idolatrie, die kan de uitzending hier herbeluisteren. Radiomakers Veerle De Vos en Kobe Ilsen hebben het behoorlijk naar hun zin en laten zich niet uit het lood slaan wanneer het Freudiaanse versprekingen regent ‘Joe versus Wade’ of men ongeremd ‘een ode aan Kamala’ brengt.

The Day After

De verslagenheid is groot bij de achterban van de democraten. Begrijpelijk. Het is confronterend hoe rood de swing-states kleuren en hoe klein de winstmarges in de afgetekende blauwe staten zijn. Zelfs de morele overwinning van de ‘popular vote’ lijkt ditmaal naar de republikeinen te gaan. De komende 2 jaar, zeker tot de volgende mid-terms, hebben de republieken een comfortabele meerderheid zowel in het Huis van Afgevaardigden als in de Senaat. Daarmee duwt de Trump-administratie onverstoord al haar plannetjes door en benoemt het rechters voor het leven. En wie weet, is er nog ruimte voor verkiezingsbeloften.

Bij de democraten is de ontgoocheling zo groot dat de geplande ‘election night speech’ wordt afgeblazen. Blijkbaar had het campagneteam geen rekening gehouden met een electorale nederlaag. Pas de volgende dag verschijnt Kamala Harris in het openbaar. Terwijl de helft van de Amerikanen in shock verkeert en de andere helft opgelucht adem haalt, geeft Kamala Harris haar allerlaatste verkiezingsspeech waarin ze één bevolkingshelft een hart onder riem steek met de woorden, “don’t despair”.

Bij de sympathisanten en geregistreerde kiezers is de verslagenheid groot en authentiek. J.D. Trump roept bij velen dan ook een diepe walging op. Begrijpelijk want de man is niet meteen een toonbeeld van verbinding, zachtmoedigheid of hoffelijkheid. Voor menig Amerikaan is het een ondraaglijke gedachte om het politieke discours en beleid nogmaals in handen te zien vallen van een persoon waarmee men zich onmogelijk kan vereenzelvigen.

Ook Barbra Streisand is er het hart van in. Begrijpelijk.

“There are no words left.”

- Barbra Streisand, Malibu, Nov. 7th 2024

Deze ondoordachte uitspraak van Barbra Streisand wordt prompt gefact-checked door englishlive.ef.com en het oordeel is duidelijk. De stelling van Streisand is ‘FALSE’.

There are an estimated 1,022,000 words in the English language.
Therefore there are about 1,021,995 words left.

bron : https://englishlive.ef.com/factcheck

De kracht van zwakke figuren

Barack Obama liet zich flankeren door een zwakke persoonlijkheid. Joe Biden liet zich flankeren door een nog zwakkere persoonlijkheid. En Kamala Harris op haar beurt opteerde met Tim Walz voor de meest kleurloze running mate denkbaar.

There are lots of lessons here. First of all, Barack Obama continued a lousy precedent by picking a weak vice president after winning the primaries in 2008. Biden was considered by some of his peers in the Senate as a vain and lazy second-rater: a weak vice presidential choice who was publicly loyal but increasingly resentful of what he saw as Obama’s dismissive attitude toward him. Once elected to the presidency in 2020, he replayed the Obama mantra by selecting a vice president who posed no political threat. Kamala Harris, in turn, did the same by picking a political novice who added little to her campaign and, if elected, would be, at best, a White House liaison to high school football and America’s heartland...

- Seymour Hersch, 7 nov. 2024

De kracht van zwakke figuren is bedrieglijk. Hun kracht schuilt in hun vermogen om schijnbaar buiten traditionele machtsstructuren te treden. Door onopvallendheid en afwezigheid oefenen ze een ongecontesteerde invloed uit op het politieke proces. Het aanschijn van onschuld en empatisch leiderschap stelt zwakke leidersfiguren in staat om traag maar zeker veranderingen teweeg te brengen. Hun kracht ligt in het ontwijken van conflicten waardoor de uitrol van de Fabianistische agenda weinig weerstand ondervindt.

Grover Cleveland, Calvin Coolidge en een vleugje William Jennings Bryan

“Drain de swamp”, met die populistische slogan werpt Trump zich op als de curator en crisismanager van een afgegleden en gecorrumpeerde kleptocratie. Laat er geen twijfel over bestaan… het institutionele en diepgewortelde cliëntelisme binnen het Capitool leidt tot verspillingen van astronomische proporties waarbij grote gelden onverstoord wegvloeien naar ‘special intrest groups’. Maar of Trump de persoon is om orde op zaken te stellen in Washington, dat is bijzonder twijfelachtig. Temeer omdat zijn trackrecord als ondernemer samen met de rechtszaken die werden aangespannen, aangeven hoe Trump zelf tot zijn middel in de beerput staat die hij wil ruimen.

“Als ge allemaal al tot uwe navel in een beerput staat,
begint dan niet met stront te smijten!”

- Michael Van Peel, 2018, conferencier

Na Grover Cleveland (1885-1889, 1893-1897) is J.D. Trump pas de tweede president die twee niet-opeenvolgende ambtstermijnen vervult. En net zoals J.D. Trump stelde Grover Cleveland zich tot doel de politieke corruptie aan te pakken. Wantoestanden, corruptie en grootschalige diefstal, die tijdens het chaotische na-oorlogse presidentschap van U.S. Grant (1869-1877) waren binnengeslopen in het staatsbestel.

De tweede ambtstermijn van Cleveland werd ontsierd door de economische crisis en de paniek van 1893. De kans is reëel dat ook Trump de komende 4 jaar met een gelijkaardige economische inzinking wordt geconfronteerd.

President Calvin Coolidge (1923-1929) stond in tegenstelling tot J.D. Trump bekend als een rustige en bedaarde persoonlijkheid. Hij voerde belastingverlagingen door, bevorderde de ondernemingsvrijheid en beperkte de federale inmenging in de economie. Calvin Coolidge schroefde tal van reguleringen terug, waardoor Wall Street vrij spel kreeg en niet veel later een fortuin aan speculatieve kapitalen verdampte.

J.D. Trump was in 2020 de eerste president sinds Calvin Coolidge die geen nieuwe oorlog was gestart tijdens zijn ambtstermijn. Maar meer dan Coolidge en meer dan Cleveland, lijkt Trump de hedendaagse versie van Williams Jennings Bryan (1860-1925).

W. J. Bryan belichaamde de populistische beweging waarmee hij inspeelde op de onvrede onder de werkende klasse, de rurale plattelandsbevolking, ‘the deplorables’ en iedereen die vervreemd was van het politiek systeem dat zich meester had gemaakt van Capitol Hill, ten noorden dan Richmond. Ook inzake campagnestijl was Bryan een innovator. Hij sprak zijn electoraat rechtstreeks aan. En met kleine lokale drukkerijen omzeilde hij het monopolie van de gevestigde media. Bryan was voor zijn tijd bijzonder onorthodox door menigten toe te spreken in het godvergeten binnenland of door onaangekondigd te verschijnen op drukbezochte massa-evenementen.

Maar waarin William Jennings Bryan en Donald J. Trump helemaal op elkaar lijken, is in de dreiging die ze vormen voor het establishment en hoezeer ze een luis in de pels van de eigen partij zijn. De gelijkenissen zijn frappant : Zowel in 1896, 1900 als 1908 viel de inzet van de verkiezingen te herleiden tot één vraag, “wordt het Bryan, of niet?”. W.J. Bryan lag goed bij de man in de straat maar werd verguisd door de elite binnen de eigen partij. Hij verzette zich tegen imperialistische oorlogen zoals de Filipijnse Oorlog, de Spaans-Amerikaanse Oorlog van 1898 of de regime-change in Panama dat zich na Amerikaanse interventie afscheurde van Colombia. Voor William Jennings Bryan getuigde zulke imperialistische inmenging van diplomatieke onzorgvuldigheid omdat het de vrije handel en economie niet ten goede kwam. En hoewel W.J. Bryan driemaal de presidentsverkiezingen verloor, bleef zijn invloed op de democratische partij al die tijd onmiskenbaar door zijn populistische communicatiestijl. Zijn achterban bleef hem beschouwen als de enige echte tegenbeweging tegen de gevestigde orde. Klinkt vertrouwd?

De V.S. plooit terug op zichzelf

We krijgen ditmaal (2024-2028) wellicht een totaal andere ‘Trump’ te zien. Een ongeremde Trump die helemaal niet meer herverkozen hoeft te worden en een Trump die voor zichzelf een ‘legacy’ en een plaats in de geschiedenis wil nalaten. Begrijpelijk.

Deze Trump 2.0 zal vooral de indruk willen wekken zich volledig te concentreren op de binnenlandse aangelegenheden, op tewerkstelling, koopkracht, inflatie, veiligheid en migratie,… kortom alle ergernissen die zoveel teleurgestelde kiezers uit de verpauperde middenklasse deden besluiten een ‘positieve’ stem uit te brengen voor een programma en daarbij weerstonden aan de drang om een ‘negatieve’ proteststem uit te brengen tegen een persoon die niet door iedere Amerikaan gesmaakt wordt.

Niet dat het imperialistische buitenlandbeleid plots zal worden omgegooid, maar de bravoure en de heimelijke eigengereidheid die een nucleaire hypermacht typeert, die openlijke arrogantie zal worden ingeruild voor een meer verhullende onzichtbare hand. De Amerikaanse burger moet bovenal het gevoel krijgen dat hij/zij op de eerste plaats komt en niet die 850 extra-territoriale legerbasissen over heel de wereld, de onbetaalbare US Navy, Marines en een geldverslindend sleepnet aan drie-letter-agentschappen (NSA, CIA, NRO, DIA, DHS,…). Perceptie wordt key en zal door deze administratie zorgvuldig worden bewaakt, gekneed en gestuurd.

Uit Survey’s is gebleken dat de gemiddelde Amerikaan (t.t.z. de kiezer die overstag ging en zich ditmaal wél registreerde, of ditmaal wél voor Trump stemde) niet wakker ligt van abortus, Oekraïne of een racistische misogyne kandidaat die de democratie in gevaar brengt. Neen, voor wie geen topinkomen heeft, gaat het alleen nog over koopkracht.

de ‘Latino vote’ en de ‘Black vote’

The minority vote. Dit is waar Harris het plot verloor en waar Trump zijn slag sloeg. Slechts enkele voorbeelden,

Zowel Georgia en North-Carolina veranderden van kleur en gingen ditmaal naar Trump. Het typevoorbeeld van een ‘swing state’. Opmerkelijk is dat beide staten een relatief jonge bevolking hebben en een landelijke oververtegenwoordiging van zwarten. NBC polls vertellen ons dat in vergelijking met 4 jaar geleden, ditmaal 54% van de zwarte mannelijke bevolking voor Trump heeft gestemd. Dat is een stijging met 20%.

Florida telt tal van counties die traditioneel en demografisch diep blauw zijn, waar de republikeinen nooit eerder wonnen. Die counties (met als typevoorbeeld Miami-Dade) met grote concentraties aan Venezolanen, Cubanen of Puerto Ricanen gingen ditmaal resoluut naar de Republikeinen.

“A realignment among Latino voters - and a smaller shift among Black voters in key swing states, helped catapult Donald Trump to his victory over Kamala Harris as he expanded his support by peeling off Democratic voters from the two core Democratic constituencies.”

- USA Today, November 7th 2024

USA Today besluit met de vaststelling dat de swingende kiezer overstag ging door de stijgende levensduurte en inflatie.

Een tweede conclusie dringt zich op. Amerika kiest niet langer volgens etnische identiteit, afkomst, kleur, leeftijd, woonplaats, familietraditie of geslacht… De Amerikaan stemt steeds duidelijker op basis van inkomensklasse en opleidingsniveau.

Afsluitend

Donald Trump is een kalf, dat net zoals Bart De Wever gebonden ligt. Beide heren zouden maar al te graag wat beleid voeren. Voor de ene zijn dat fiscale hervormingen, meer Vlaamse autonomie en meer trajectcontroles. Voor de andere zijn dat importheffingen, belastingverlagingen en een immigratiestop uit Mexico. Maar de ernst van de situatie dwingt hen eigenlijk tot slechts één beleidsdaad : schuldbeheer. Met een overheidsschuld die 130% van het GDP bedraagt, heeft geen van beide ook maar enige bewegingsvrijheid. Zowel voor België als de VS is er maar één mantra ; de staatsschuld zo snel mogelijk weer onder de 90% brengen. Omdat een economie die trager groeit dan haar schuld, in een schuldenval zit en ten dode is opgeschreven.

Vladimir Poetin en Donald Trump zouden reeds contact hebben gehad. Voor Moskou is er slechts één ‘stopping condition’ : de totale demilitarisering van de buffer-staat Oekraïne, zodat dit regime en alle volgende, nooit nog een militaire dreiging kan vormen voor de Russische landsgrenzen en de Russische minderheden in het oosten en zuiden van het land. Begrijpelijk.

Bibi Netanyahu krijgt wellicht voortaan vrij spel, waardoor de Palestijnen op het punt staan veel meer dan alleen hun kinderen, huizen en landerijen te verliezen.

Wokisme krijgt in de VS voortaan de wind van voren. Ook de klimaat-agenda moet de komende 4 jaar niet rekenen op Amerikaanse emmissie-rechten waarmee CO2-uitstoot wordt afgekocht. Een moderne vorm van aflaten, alleen het altaar verschilt.

Op de meest korte termijn wordt het Trump Transition Team in stelling gebracht dat de overdracht van bevoegdheden regelt en een nieuwe administratie samenstelt. Er is een race tegen de klok uitgebroken. Men wil zo snel mogelijk de gewenste profielen installeren op administratieve sleutelposities, die op hun beurt 1.000’en 10.000’en lagere ambtenaren ontslaan en vervangen door equivalenten van eigen signatuur.

De republikeinen winnen, de democraten verliezen, de olifanten halen het van de ezels, wat blauw was, is nu rood. Over de Atlantische oceaan zien wij Europeanen in het westen nu geen blauwe, maar een rode gloed aan de horizon. Wat men in de astro-fysica de ‘red shift’ noemt. Hoe sterker de red shift, hoe sneller het object zich van ons verwijdert.

---

Vindt u dit een interessante publicatie, dan kan u die waardering tonen met een ‘like’ of door te delen op social media, binnen uw eigen netwerk of vriendenkring. Reageren kan zoals steeds in de comments.